Η διαρκής ενασχόληση της κυβέρνησης με την οικονομία και η μονοθεματική
κάλυψή της από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα δεν σημαίνει, ασφαλώς, ότι τα
θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής έχουν διαγραφεί από την
ημερήσια διάταξη των σχέσεων της Ελλάδας με τους γείτονές της, την Ε.Ε.
και το ΝΑΤΟ.
Οι προχθεσινές δηλώσεις Ερντογάν, με τις οθωμανικές αναφορές σε μια ευρεία γεωγραφική περιοχή από το Σεράγιεβο και την Πρίστινα μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Κομοτηνή δεν αιφνιδιάζουν. Χρήσιμο θα ήταν να αναλυθούν μαζί με τις προ εβδομάδων, παρόμοιες επισημάνσεις του ότι «και το Κόσοβο είναι Τουρκία», και μαζί με τις προ ημερών κινήσεις του τουρκικού σεισμογραφικού σκάφους σε ερευνητικό πεδίο της κυπριακής ΑΟΖ.
Η «προ κρίσης» (πριν από το 2010) ελληνική διπλωματία γνώριζε τον Τούρκο πρωθυπουργό ως έναν ήπιο πολιτικό που, παρά τη βαθιά ισλαμική πίστη του, ήθελε να οδηγήσει τη χώρα του προς την Ε.Ε. και να την καταστήσει, όπως επιθυμούσαν και οι ΗΠΑ, σε γέφυρα της Δύσης με τον μουσουλμανικό κόσμο. Επίσης, κατά τη διάρκεια της οξείας κρίσης του 2010-2013, οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις γνώριζαν ότι, με εξαίρεση τις διελεύσεις τουρκικών πολεμικών πλοίων από τα χωρικά μας ύδατα και τις παρασκηνιακές κινήσεις κατά της ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου, είχε εδραιωθεί μια άτυπη, αλλά χρησιμότατη, πρακτική ότι η ευρωζώνη δεν θα ήταν δυνατόν να διαταραχθεί και από μια, εξ Ανατολών, εισαγόμενη ένταση.
Σήμερα που η κατάσταση κάπως σταθεροποιείται η Αθήνα καλείται να συνομιλήσει και αντιμετωπίσει έναν διαφορετικό Ερντογάν: Πρώτον, σε προσωπικό επίπεδο, η επιβάρυνση της υγείας του δείχνει άνθρωπο που αγωνιά μήπως ο χρόνος δεν επαρκεί για την πραγμάτωση των στόχων του. Δεύτερον, στο εσωτερικό πεδίο, έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια μεγάλης ισχύος, αντιμετωπίζει προβλήματα στο κόμμα του, αγωνιά για τον τρόπο μετάβασής του ή μη στην προεδρία της Δημοκρατίας και ισορροπεί σε μια χώρα διχασμένη μεταξύ ισλαμιστών και δυτικόστροφων πολιτών. Τρίτον, στο εξωτερικό μέτωπο, αντί για γέφυρα της Δύσης, η Τουρκία του κ. Ερντογάν αναδεικνύεται σε υποστηρικτή των τρομοκρατών της Αλ Νούσρα (και της Αλ Κάιντα) στη Συρία, σε ταραξία της Αιγύπτου και σε ταυτόχρονο εχθρό του Ισραήλ και του Ιράν.
Εν όψει του 2014, η Αθήνα βρίσκεται ενώπιον της σύγκλησης του τρίτου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας (πιθανόν στο διάστημα Ιανουαρίου - Μαρτίου). Δυστυχώς, η πραγματοποίησή του δεν μπορεί να αποτελέσει επανάληψη των δημοσίων σχέσεων των προηγούμενων συναντήσεων, του Μαΐου 2010 και του Μαρτίου 2013, καθώς η Αγκυρα απαιτεί τη συζήτηση θεμάτων ουσίας. Επιπλέον, μια επιθετική ή και απλώς διφορούμενη δήλωση του κ. Ερντογάν, μέσα στην Αθήνα και εν μέσω της ανεπίσημης προεκλογικής περιόδου ως το Μάιο, δεν θα αποτελούσε και την πιο ευχάριστη εξέλιξη.
Πέραν του διμερούς πλαισίου, οι εξελίξεις στο Κυπριακό (με την προσδοκία της Δύσης για πρόοδο ως την άνοιξη) και οι ανησυχητικές ενδείξεις για τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Μεγαλονήσου, που επαναφέρουν την ιδέα ενός τουρκικού αγωγού για την εξαγωγή κυπριακού (και ισραηλινού) φυσικού αερίου, προοιωνίζουν ένα πολύ δύσκολο «διπλωματικό 2014».
"δημοκρατία"
Οι προχθεσινές δηλώσεις Ερντογάν, με τις οθωμανικές αναφορές σε μια ευρεία γεωγραφική περιοχή από το Σεράγιεβο και την Πρίστινα μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Κομοτηνή δεν αιφνιδιάζουν. Χρήσιμο θα ήταν να αναλυθούν μαζί με τις προ εβδομάδων, παρόμοιες επισημάνσεις του ότι «και το Κόσοβο είναι Τουρκία», και μαζί με τις προ ημερών κινήσεις του τουρκικού σεισμογραφικού σκάφους σε ερευνητικό πεδίο της κυπριακής ΑΟΖ.
Η «προ κρίσης» (πριν από το 2010) ελληνική διπλωματία γνώριζε τον Τούρκο πρωθυπουργό ως έναν ήπιο πολιτικό που, παρά τη βαθιά ισλαμική πίστη του, ήθελε να οδηγήσει τη χώρα του προς την Ε.Ε. και να την καταστήσει, όπως επιθυμούσαν και οι ΗΠΑ, σε γέφυρα της Δύσης με τον μουσουλμανικό κόσμο. Επίσης, κατά τη διάρκεια της οξείας κρίσης του 2010-2013, οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις γνώριζαν ότι, με εξαίρεση τις διελεύσεις τουρκικών πολεμικών πλοίων από τα χωρικά μας ύδατα και τις παρασκηνιακές κινήσεις κατά της ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου, είχε εδραιωθεί μια άτυπη, αλλά χρησιμότατη, πρακτική ότι η ευρωζώνη δεν θα ήταν δυνατόν να διαταραχθεί και από μια, εξ Ανατολών, εισαγόμενη ένταση.
Σήμερα που η κατάσταση κάπως σταθεροποιείται η Αθήνα καλείται να συνομιλήσει και αντιμετωπίσει έναν διαφορετικό Ερντογάν: Πρώτον, σε προσωπικό επίπεδο, η επιβάρυνση της υγείας του δείχνει άνθρωπο που αγωνιά μήπως ο χρόνος δεν επαρκεί για την πραγμάτωση των στόχων του. Δεύτερον, στο εσωτερικό πεδίο, έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια μεγάλης ισχύος, αντιμετωπίζει προβλήματα στο κόμμα του, αγωνιά για τον τρόπο μετάβασής του ή μη στην προεδρία της Δημοκρατίας και ισορροπεί σε μια χώρα διχασμένη μεταξύ ισλαμιστών και δυτικόστροφων πολιτών. Τρίτον, στο εξωτερικό μέτωπο, αντί για γέφυρα της Δύσης, η Τουρκία του κ. Ερντογάν αναδεικνύεται σε υποστηρικτή των τρομοκρατών της Αλ Νούσρα (και της Αλ Κάιντα) στη Συρία, σε ταραξία της Αιγύπτου και σε ταυτόχρονο εχθρό του Ισραήλ και του Ιράν.
Εν όψει του 2014, η Αθήνα βρίσκεται ενώπιον της σύγκλησης του τρίτου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας (πιθανόν στο διάστημα Ιανουαρίου - Μαρτίου). Δυστυχώς, η πραγματοποίησή του δεν μπορεί να αποτελέσει επανάληψη των δημοσίων σχέσεων των προηγούμενων συναντήσεων, του Μαΐου 2010 και του Μαρτίου 2013, καθώς η Αγκυρα απαιτεί τη συζήτηση θεμάτων ουσίας. Επιπλέον, μια επιθετική ή και απλώς διφορούμενη δήλωση του κ. Ερντογάν, μέσα στην Αθήνα και εν μέσω της ανεπίσημης προεκλογικής περιόδου ως το Μάιο, δεν θα αποτελούσε και την πιο ευχάριστη εξέλιξη.
Πέραν του διμερούς πλαισίου, οι εξελίξεις στο Κυπριακό (με την προσδοκία της Δύσης για πρόοδο ως την άνοιξη) και οι ανησυχητικές ενδείξεις για τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Μεγαλονήσου, που επαναφέρουν την ιδέα ενός τουρκικού αγωγού για την εξαγωγή κυπριακού (και ισραηλινού) φυσικού αερίου, προοιωνίζουν ένα πολύ δύσκολο «διπλωματικό 2014».
"δημοκρατία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.