Ιδεολογικές εμμονές και εξωτερική πολιτική: Οι Ελληνο-Ισραηλινές σχέσεις

Η καθυστερημένη κατά δεκαετίες προσέγγιση της χώρας μας με το Ισραήλ έχει προκαλέσει επικριτικά σχόλια και στα δύο άκρα του πολιτικού μας φάσματος, από ανθρώπους που εκλαμβάνουν την εξωτερική πολιτική ως χώρο έκφρασης ιδεολογικών εμμονών. Με ορισμένους εξ αυτών να διακατέχονται από έναν παράλογο και εθνικώς επιζήμιο αντισημιτισμό. Και με άλλους πάλι να ενεργούν υπό το κράτος αντιδυτικών συνδρόμων – είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής Μέκκας!! – και να αυτοπροβάλλονται ως αραβικότεροι από τους Άραβες.
Χαρακτηριστικές της επικίνδυνης αυτής αντίληψης για τις εξωτερικές μας επιλογές είναι οι προσωπικές επιθέσεις κατά του ισραηλινού υπουργού εξωτερικών. Κανείς, βέβαια, δεν υποχρεούται να συμπαθεί τον κ. Λίμπερμαν ή να ασπάζεται τις απόψεις του. Οι οποιεσδήποτε όμως προσωπικές γνώμες οποιουδήποτε για οποιοδήποτε μέλος της ισραηλινής – και οποιασδήποτε άλλης – ξένης κυβέρνησης δεν είναι νοητόν να επηρεάζουν τις διακρατικές μας σχέσεις. Βασικό κριτήριο για τη διαμόρφωση των οποίων είναι το ελληνικό εθνικό συμφέρον.
Όπερ καταφανώς υπαγορεύει την αξιοποίηση της συγκυρίας για να επιτευχθεί μια από μακρού επιβεβλημένη στενότερη συνεργασία του ελληνικού με το εβραϊκό κράτος.. Επιβεβλημένη, όπως επισημαινόταν προ ημερών από την ίδια αυτή στήλη, για λόγους γεωπολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς, τουριστικούς – και τώρα, όπως όλα δείχνουν, και ενεργειακούς. Ενώ, τα περί καταστροφικών αραβικών αντιδράσεων που ενίοτε επισείονται δεν πείθουν. Αντιθέτως, πολύ πιθανότερο είναι, οι μεγάλες δυτικόστροφες αραβικές χώρες που κυρίως μας ενδιαφέρουν, ανήσυχες για τις νεο-οθωμανικές τάσεις της Άγκυρας, σιωπηρώς να επικροτούν.
Η από τινος δε σημειούμενη ένταση στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, ασχέτως του αν θα αποδειχθεί προσωρινή ή διαρκείας, εξυπηρετεί διττώς την αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών. Καθώς ωθεί τους Ισραηλινούς να αξιοποιήσουν κατά το δυνατόν τον ελληνικό παράγοντα – τον οποίο επί μακρόν αντιμετώπιζαν με σχετική αδιαφορία ή και με όχι πλήρως αδικαιολόγητη καχυποψία. Από την άλλη δε, παρέχει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φύλλο συκής έναντι μιας αποπροσανατολισμένης – εν πολλοίς από το ίδιο το «Κίνημα» και τον ιδρυτή του – κοινής γνώμης, για να προχωρήσει χωρίς μεγάλες εσωτερικές αντιδράσεις στις αναγκαίες αναπροσαρμογές της μεσανατολικής μας πολιτικής.
Ωστόσο, θα ήταν μέγα σφάλμα, ενδίδοντας στα συνήθη ακραία αντανακλαστικά μας, να προβάλουμε την ελληνοϊσραηλινή σύμπραξη ως αντιτουρκική συμμαχία – κάτι άλλωστε που, για δικούς της λόγους, και η ισραηλινή πλευρά απεύχεται. Η αναζήτηση ειρηνικής λύσης των ελληνοτουρκικών παραμένει κορυφαία ελληνική προτεραιότητα. Στο μέτρο που ισχυροποιεί τη διαπραγματευτική μας θέση, η ενίσχυση των διεθνών ερεισμάτων μας συμβάλλει σημαντικά στην επιδίωξη αυτή. Επιπόλαιες όμως τυμπανοκρουσίες θα είχαν αποτελέσματα αντίθετα με τα επιδιωκόμενα.
Γεώργιος Ε. Σέκερης, πρέσβης ε.τ