Κάποιες πρώτες παρατηρήσεις στη συνέντευξη της κ. Δραγώνα

Κάποιες πρώτες παρατηρήσεις από αυτή την συνέντευξη:

του Ελευθέριου Β.
Το θέμα δεν είναι οι προσωπικές απόψεις ενός τυχαίου πολίτη οι οποίες είναι τελείως αποδεκτές όποιες και αν είναι διότι στην χώρα μας μπορεί να έχει ο καθένας ελεύθερα την άποψή του.
Το θέμα είναι ότι έχουμε μία δημόσια λειτουργό που έφτασε στο αξίωμά της εκφράζοντας ιστορικές απόψεις ενώ δεν είναι ιστορικός. Της αναγνωρίστηκε διδακτορικός τίτλος σπουδών με δεδομένο ότι δεν παρακολούθησε προπτυχιακές σπουδές σε διεθνώς αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο. Ότι διαχειρίσθηκε κονδύλια για πολλά θέματα ενώ δεν είχε βασικά προαπαιτούμενα προσόντα για να αναλάβει ένα τέτοιο έργο. Δεν είναι πρόβλημα κανενός αν η κυρία αυτή είχε τις όποιες απόψεις της και τις είχε στον ιδιωτικό της χώρο ή δεν τις χρησιμοποιούσε για να αναρριχηθεί σε αξιώματα. Φυσικά αυτό το τελευταίο δεν είναι προσωπικό πρόβλημα της κυρίας αυτής αλλά αυτών που την ανέδειξαν. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους ο κυρίως υπεύθυνος για τέτοιας ποιότητας άτομα που σιτίζονται από το πρυτανείο χωρίς να έχουν τίτλους σπουδών αλλά προσωπικές γνωριμίες μαζί του είναι ο κύριος Παπανδρέου. Ο οποίος διακήρυξε ότι θα «προσλάβει» στην κυβέρνηση τους ικανούς έκανε όλο το θέατρο με τα βιογραφικά και στο τέλος χρησιμοποίησε κυρίως άτομα του στενού του περιβάλλοντος. Φυσικά κανείς δεν περιμένει από άτομα αυτής της ποιότητας αυτοκριτική ή πολύ περισσότερο παραίτηση. Γι’ αυτό το λόγο τις ανομίες τους και τις ανοησίες τους θα τις χρεωθεί σαν προσωπικές απόψεις ο μέντοράς τους κύριος Παπανδρέου στην κάλπη. Όσο για το ΠΑΣΟΚ ας προσέξει γιατί ακόμα είναι νωπό το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αν δεν θέλει συνολικά να χρεωθεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις καλομαθημένων πλουσιόπαιδων που το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα ήταν να κουβαλούν το όνομά τους πρέπει να πάρει κάποιες συλλογικές αποφάσεις. Πρέπει κάποια στιγμή να αναφωνήσουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός από επιχειρήματα και το οικογενειακό όνομα δεν εξασφαλίζει και την ορθότητα της πολιτικής πρακτικής. Άλλωστε αυτή η επίφαση «ασφάλειας» που έχουν όλοι αυτοί στην κεντρική ιδέα της ανάλυσής τους και μας κατηγορούν για την «ανασφάλεια» της εθνικής ταυτότητας όλους εμάς τους «εθνικιστές» μόνο σαν το άκρων άωτον της ανοησίας μπορεί να νοηθεί από καθημερινούς ανθρώπους που κόπιασαν γι’ αυτά που έχουν.