Η απόφαση για εισδοχή της Ελλάδας στον Οικονομική και Νομισματική Ενωση δεν ήταν επιπόλαιη. Ηταν πολιτική.
Να συμφωνήσουμε με την κ. Αγκελα Μέρκελ ότι ήταν «επιπόλαιη η απόφαση για εισδοχή της Ελλάδας στη Ζώνη του Ευρώ». Της Ιρλανδίας τι ήταν; Νουνεχής; Της Πορτογαλίας; Της Ισπανίας; Εντάξει! Μπορούμε να καταλάβουμε το γεγονός ότι η Γερμανίδα καγκελάριος απευθυνόταν σε ένα κομματικό ακροατήριο από το οποίο ζητούσε επανεκλογή με τον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό ψήφων. Είναι κατανοητό ότι ήθελε να πλήξει τους κομματικούς της αντιπάλους, ειδικά τον Γκέρχαρντ Σρέντερ στην πολιτική του οποίου (ποιος θυμάται την «Ατζέντα 2020» που είχε χαράξει ο σοσιαλδημοκράτης ηγέτης;) οφείλεται η σημερινή οικονομική άνθηση της Γερμανίας. Ο λαϊκισμός δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό. Ανθεί και σε προτεσταντικές χώρες. Ειδικά όταν αυτές κυβερνώνται από ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από το παραπέτασμα, όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης προβληματίζονταν για το μέλλον μιας ηπείρου που ξέσχισε δύο φορές τις σάρκες της μέσα σε έναν αιώνα.
Η απόφαση για εισδοχή της Ελλάδας στον Οικονομική και Νομισματική Ενωση δεν ήταν επιπόλαιη. Ηταν πολιτική. Το ήξερε ο Σρέντερ, το ήξερε ο τότε υπουργός των Οικονομικών Χανς Αϊχελ, το ήξεραν οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Το ξέραμε κι εμείς, άσχετα αν χαραμίσαμε αυτή τη δεκαετή ευκαιρία και αντί να ξαναχτίσουμε τη χώρα με τα φθηνά δανεικά, τα σκορπίσαμε στην κατανάλωση.
Οι πολιτικές αποφάσεις, όταν εξετάζονται υπό το πρίσμα της τρέχουσας οικονομικής συγκυρίας, πάντα μοιάζουν επιπόλαιες. Να αναφέρουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: το Σχέδιο Μάρσαλ που εκπόνησαν οι ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν από οικονομική σκοπιά μια «επιπόλαιη απόφαση». Στο κάτω κάτω της γραφής οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δεν χρωστούσαν τίποτε σε μια ήπειρο που κάθε τρεις και λίγο αιματοκυλιζόταν για το ποιος θα ελέγξει το Ντάνσιχ της Πολωνίας, και φυσικά δεν χρωστούσαν τίποτε σε ένα λαό που έστω ανέχθηκε (αν δεν συνεργάστηκε ενεργά) το απεχθέστερο καθεστώς που γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Παρ’ όλα αυτά, όμως, σώφρονες πολιτικοί ηγέτες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού θυσίασαν μέρος της τρέχουσας ευημερίας του λαού τους και αποφάσισαν να ανασυγκροτήσουν τη γερασμένη από πολέμους ήπειρο. Τα 44,3 δισ. δολάρια εκείνου του καιρού ήταν πολλά λεφτά για να σκορπίζονται σε μια αμαρτωλή ήπειρο, της οποίας οι λαοί διαρκώς σκοτώνονταν για κάποιες μειονότητες στη Σουδητία, ή για τα σύνορα στην Αλσατία.
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ δεν χειρίστηκε επιπόλαια το ζήτημα, παρά τη σφοδρή αντίδραση που αντιμετώπιζαν στο εσωτερικό· υπήρχαν οι απομονωτιστές που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την περαιτέρω εμπλοκή των ΗΠΑ στα ευρωπαϊκά πράγματα, υπήρχαν οι επιχειρηματίες που αντιδρούσαν στη δημιουργία ανταγωνιστικών βιομηχανιών με δικά τους χρήματα, υπήρχαν και οι άλλοι που υπενθύμιζαν ότι η Ευρώπη δεν είχε αποπληρώσει τα δάνεια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχαν τη διορατικότητα να δουν ότι η μακροπρόθεσμη ευημερία και της δικής τους χώρας περνούσε από την ανασυγκρότηση της αμαρτωλής ηπείρου. Και παρά το γεγονός ότι οι επιμέρους φόβοι όλων όσοι αντιδρούσαν στο Σχέδιο Μάρσαλ δικαιώθηκαν, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ευεργετικό και για τις ίδιες τις ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.