Ελλάδα-Χρεοκοπία 2010: Διαφθορά και τεράστιο Οικονομικό Έγκλημα στον χώρο της Υγείας.

Από τον Μανώλη Σταματάκη
Πρόεδρο της Ν/Ε Χανίων

Το υπέρογκο δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν δημιουργήθηκε εν μία νυκτί. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης απεργάσθηκαν ένα καλοστημένο διαπλεκόμενο σύστημα, με απώτερο σκοπό, την ενδυνάμωση και τον πλουτισμό των δύο μεγάλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), που εναλλάχθηκαν στην εξουσία αυτή την περίοδο.
Σύμφωνα με διασταυρούμενες ασφαλείς πληροφορίες, στον χώρο της Υγείας, υπολογίζεται ότι με το σύστημα υπερτιμολογήσεων (συνήθως 3:1) των προμηθειών παγίου και αναλώσιμου Νοσοκομειακού υλικού, στα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία και τα Νοσοκομεία του ΕΣΥ τα κλοπιμαία ανέρχονταν στα 25 δισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινές τιμές) το χρόνο, με τα χρήματα αυτά να προέρχονται είτε από τους φορολογούμενους πολίτες είτε από τον εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Έτσι, από τα μέσα της δεκαετίας του '80, οπότε οι τεχνικές κλοπής δημοσίου χρήματος φαίνεται να είχαν τελειοποιηθεί, ως σήμερα περίπου 650 δισεκατομμύρια ευρώ (σε σημερινές τιμές) που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο υπολογίζεται ότι έχουν κλαπεί, με αιτιολογία τις δαπάνες για την Υγεία. Αποδέκτες των κλοπιμαίων φαίνεται να είναι:
• Το εκάστοτε Κυβερνών Κόμμα.
• Ο Διοικητικός Διευθυντής του Νοσοκομείο υ (ΕΣΥ ή Πανεπιστημιακό).
• Ο Διευθυντής της Κλινικής (ιατρός) που βεβαίωνε ότι η προμήθεια του υλικού
(παγίου ή αναλώσιμου) είναι ιατρικώς αναγκαία.
• Μεσάζοντες ανάμεσα στην Εταιρία από όπου προέρχονταν το υλικό και στο
Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας και το Νοσοκομείο .
• Λογιστές του Νοσοκομείο υ και του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.
Η υπερτιμολόγηση υλικών με συντελεστή 3:1 σημαίνει ότι για κάθε υλικό αξίας 1 ευρώ το Ελληνικό Δημόσιο πλήρωνε 3 ευρώ έχοντας ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός τεράστιου χρηματικού ποσού το οποίο διαμερίζονταν στις παραπάνω κατηγορίες. Το ακριβές ποσοστό του κόμματος («νταβατζηλίκι»), υπολογίζεται ότι κυμαίνονταν στο 20-30%, ανάλογα με την περίπτωση. Τι ποσοστό έμενε στο κόμμα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και τι κατέληγε στις τσέπες συγκεκριμένων μελών του κόμματος, ήταν στην δικαιοδοσία των κομματικών επιτελείων. Επειδή η κάθε δαπάνη των Νοσοκομείων του ΕΣΥ και των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων ήταν πηγή πλουτισμού για τα κόμματα και όλους τους συμμέτοχους στην μεγάλη αυτή οικονομική απάτη του Ελληνικού Δημοσίου οι διαπλεκόμενοι ευνοούσαν την αύξηση των δαπανών για την Υγεία, καθώς έβγαζαν με τις υπερτιμολογήσεις και τα ποσοστά ένα τεράστιο κέρδος. Υπάρχουν πλείστες περιπτώσεις όπου πολύ ακριβό πάγιο και αναλώσιμο υγειονομικό υλικό σάπιζε και σκονιζόταν στα υπόγεια των Νοσοκομείων χωρίς ποτέ να χρησιμοποιηθεί για την περίθαλψη των Ελλήνων ασθενών. Μάλιστα, κοντά στο πάγιο υλικό που σάπιζε στα υπόγεια δημιουργόντουσαν εικονικές δαπάνες για αναλώσιμο υλικό ακριβώς για τα πάγια αυτά μηχανήματα που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Το οικονομικό έγκλημα στα Δημόσια Νοσοκομεία δεν σταματάει εδώ. Υπήρχε ένα καθεστώς ανοχής της κλοπής και της απάτης έναντι του Ελληνικού Δημοσίου που, ενώ άρχιζε από εκάστοτε κυβερνών Κόμμα και την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας, επεκτεινόταν, μέσω των υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών των Δημοσίων Νοσοκομείων , στις μεσαίες και κατώτερες βαθμίδες του προσωπικού των Νοσοκομείων . Έτσι, πολλοί νοσηλευτές έβγαζαν παραπάνω από ένα μισθό τον μήνα από την πώληση κλοπιμαίων
υλικών του Νοσοκομείο υ (γάζες, Betadine, φάρμακα, γάντια, κλπ) σε ιδιώτες γιατρούς ή άλλες Κλινικές. Άλλοι υπάλληλοι των Νοσοκομείων πήγαιναν μόνο εκ περιτροπής στην δουλειά τους και χτύπαγαν τις κάρτες για τους συναδέλφους τους που ήταν «η μέρα τους» να μείνουν σπίτι ή να απασχολούνται (με την αποκομιδή επιπλέον εισοδήματος) σε κάποια άλλη δουλειά.
Επίσης, μετά την άφιξη προμηθευτών τροφίμων και ειδών μαναβικής στα Δημόσια Ελληνικά Νοσοκομεία πολλοί υπάλληλοι έβγαιναν από το Νοσοκομείο κρατώντας τσάντες γεμάτες από τρόφιμα που μόλις είχαν παραδοθεί στο Νοσοκομείο . Υπήρχε δηλαδή ένα πραγματικό «πλάτεμα και βάθεμα» της κλοπής και της απάτης στα Δημόσια Ελληνικά Νοσοκομεία το όποιο, ενώ ήταν ευρέως γνωστό, σπάνια έγινε ο στόχος Εισαγγελικής Έρευνας που θα οδηγούσε σε απόδοση ευθυνών στα ένοχα μέλη.
Με τον τρόπο αυτό οι αυξημένες δαπάνες για την Υγεία στην Ελλάδα δεν μεταφράστηκαν σε πραγματική βελτίωση των υπηρεσιών Υγείας προς τους Έλληνες πολίτες αλλά, αντίθετα, συνέβαλαν σημαντικά στην σημερινή «Χρεοκοπία 2010» του Ελληνικού Κράτους.
Το ύψος των συνολικών κλοπιμαίων στον τομέα της Υγείας τα τελευταία 25-30 χρόνια (περί τα 650 δισεκατομμύρια ευρώ) φαίνεται να αγγίζει το διπλάσιο του συνολικού σημερινού χρέους του Ελληνικού Δημοσίου.