Σιωπή και απραξία στους απόστρατους - Που οφείλεται η αδράνεια;

        

Γράφει ο Νίκος Παπαναστάσης*


Στον απόηχο των εαρινών κινητοποιήσεων των αποστράτων, βιώνουμε πλέον μια απόλυτη σιωπή και απραξία.

Αναρωτιέται κάποιος,

 Aποκαταστάθηκαν άραγε οι κυβερνητικές ληστρικές επιθέσεις στις συντάξεις μας;
 Επιστράφηκαν τα, με πολύπλευρους τρόπους, κλεμμένα χρήματα των ταμείων μας;
 Οι ιατροφαρμακευτικές και νοσοκομειακές παροχές που απολαμβάνουμε είναι αντίστοιχες μ’ αυτές που αναλογούν στον σημερινό άνθρωπο;
 Τα παιδιά μας βρήκαν άραγε δουλειές, μέσα σε ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες και με αμοιβές που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες τους;
 Μήπως η υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, είναι στο επίπεδο που μας κάνουν υπερήφανους;
 Μήπως η δικομματική κυβέρνηση, δίνει τη δυνατότητα στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, να επιτελέσει αποτελεσματικά το έργο της υπεράσπισης των συνόρων της πατρίδας μας και της προάσπισης της αξιοπρέπειας του λαού μας;

Γνωρίζουμε όλοι καλά, ότι τίποτε απ’ τα προαναφερθέντα δεν συμβαίνει. Η προ μηνών τραγική κατάσταση, έχει ήδη επιδεινωθεί ανατριχιαστικά, ξεπερνώντας κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής. Βιώνουμε τον ακατάπαυστο καταιγισμό νέων ληστρικών μέτρων στα ήδη ανύπαρκτα εισοδήματά μας. Μετά απ’ αυτά, εύλογα γεννούνται ερωτήματα, σχετικά με τη στάση των ηγεσιών των ενώσεων αποστράτων (ΕΑΑΣ, ΕΑΑΝ, ΕΑΑΑ), αλλά και των αποκαλούμενων ανεξάρτητων ενώσεων.

Για τους μεν πρώτους, είναι πασιφανές, ότι απολαμβάνουν αυτάρεσκα, την κατά ιδία δήλωση θεσμική τους πρωτοκαθεδρία, εξαγοράζοντας τη «λαϊκή συμμετοχή και υποστήριξη» των αποστράτων, παρέχοντας στους θαμώνες των εντευκτηρίων τους, φτηνό καφέ και κούρεμα, αποκρύπτοντας σκόπιμα την θεσμική τους αδυναμία αλλά και άρνηση ουσιαστικής αντιπαράθεσης με τον πολιτικό τους προϊστάμενο, δηλαδή την ίδια την κυβέρνηση. Ξεχνούν όμως ότι τις πρωτοκαθεδρίες τις δίνει ο λαός, αυτοί που αγωνίζονται κι αποτελεί αυτό ανταμοιβή κι ευθύνη, γι’ αυτούς που ΠΟΛΕΜΟΥΝ στο πλάι του, στηρίζοντας τα συμφέροντά του. Βέβαια προσπάθησαν λυσσαλέα να μαντρώσουν τους απόστρατους, σε συγκεντρώσεις εκτόνωσης της οργής τους, καπηλευόμενοι ξεδιάντροπα το αγνό, αληθινά ενωτικό και μαχητικό τους αίσθημα και η προσπάθειά τους είχε αποτέλεσμα. Ο σοφός όμως λαός λέει: «ο ψεύτης και ο κλέφτης το πρώτο χρόνο χαίρονται».


Για τους δεύτερους, τις ανεξάρτητες ενώσεις, με προεξάρχουσες την ΑΝΕΑΕΔ και την ΑΚΙΣ, η απορία είναι η ίδια. Σ’ αυτές τις δραματικές στιγμές που ζούμε, τι κάνουν; Την απάντηση την δίνει η ίδια η μίζερη πραγματικότητά τους. ΤΙΠΟΤΕ ή ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΕ.

Βρίσκονται σε ένα status, απόλυτα αντίστοιχο στο ρόλο που έπαιξαν τους τελευταίους μήνες. Ένα ρόλο που είχε σαν συνέπεια την ενεργοποίηση του ακριβοδίκαιου αισθητήριου, των οικτρά διαψευσμένων προσδοκιών όσων αληθινά και μαχητικά, αρχικά τις στήριξαν. Συνέπεια αυτού δεν θα μπορούσε παρά να είναι, η σταδιακή τους νανοποίηση. Η με νομοτελειακό τρόπο, υποβάθμιση και εξαφάνισή τους, αν δεν αλλάξει κάτι. Αποτελεί δε αυτό αναμενόμενο αποτέλεσμα του κατά περίπτωση συνειδητού και συστηματικού αποκλεισμού των μελών τους απ’ τη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων, απ’ την προσπάθεια επιφανών στελεχών τους να παρελκύσουν τα μέλη που ανήκουν στους φορείς τους, προς την εκλογική πελατεία πολιτικών κομμάτων, απ’ τον αριβισμό (πορεία ανέλιξη) μελών των ηγεσιών τους, απ’ την παντελή έλλειψη πολιτικής συλλογικών δράσεων, απ’ την θολή έως ύποπτη επίκληση μιας δήθεν ενωτικής πορείας των αποστράτων, ανάγοντας αυτή σε αυτοσκοπό, όμως λησμονώντας σκόπιμα να προσδιορίσουν τις παραμέτρους αυτής της ενότητας και τέλος απ’ την άρνηση οργανωμένης συμπόρευσης των διεκδικητικών δράσεων των φορέων αποστράτων με τον υπόλοιπο λαό, για διεκδίκηση λύσεων στα κοινά μας προβλήματα. Οι ηγεσίες αυτών των φορέων, ας ανατρέξουν στις πρωτόγνωρες για τα χώρο συγκεντρώσεις που συνδιοργανώθηκαν απ’ τις ανεξάρτητες ενώσεις και φορείς, το Σεπτέμβρη του 2012, παρ’ όλη την αντίθεση των ΕΑΑ αλλά και της ΑΚΙΣ. Ας σταματήσουν λοιπόν κάποια απ’ τα μέλη των διοικήσεών τους, την έκφραση της καθόλου τυχαίας άποψης «δεν κάνουμε τίποτε, γιατί ούτε ταξί δεν καταφέρνουμε να γεμίσουμε».


Η κλεψύδρα του χρόνου αντίδρασής μας, έχει αδειάσει προ πολλού. Η «αγωνιστική» και «μαχητική» επιστολογραφία προς «αξιότιμους» ή μη υπουργούς, απλά αποθρασύνει αυτούς που έχουν την εντολή για την εφαρμογή της πολιτικής που μας βιάζει, παραπέμποντας στη λαϊκή παροιμία, «χέστ..κε η φοράδα κι έσταξε η ουρά της». Οι δήθεν μαχητικές επισκέψεις διοικήσεων φορέων αποστράτων σε κυβερνητικά στελέχη, δεν αποτελούν παρά το ξεμπρόστιασμα της ενδοτικότητάς τους, έργο που είδαμε κατ’ επανάληψη.


Πιστεύω ότι η ανάληψη άμεσων και δυναμικών πρωτοβουλιών, για ανοικτές, μαζικές, δημοκρατικές και μαχητικές δράσεις, είναι πλέον αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η σύγκρουση με τους δυνάστες μας, με τους δυνάστες του λαού μας, πρέπει να είναι σταθερή μας επιδίωξη.
Μια σύγκρουση που είναι αναγκαίο να μας βρει ενωμένους. Ενωμένους όμως σε μια κατεύθυνση πραγματικής ρήξης μ’ ότι γεννά τα προβλήματά μας , σε μια κατεύθυνση που καθαρά θα στηρίζει τα συμφέροντα του κλάδου μας.
Σύμμαχοι και συμμαχητές μας, πρέπει να είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός.
Ο αγώνας είναι η μόνη λύση.

ΣΗΜ: Η εκτεταμένη ενασχόλησή μου στο παραπάνω κείμενο, με τα δρώμενα στο χώρο των ανεξαρτήτων ενώσεων, απλά δείχνει την βαθιά κι αταλάντευτη πεποίθησή μου, ότι ΜΟΝΑΔΙΚΗ λύση στα προβλήματά μας αποτελεί, η ενεργή συστράτευση όλων μας σ’ αυτές, γυρίζοντας τη πλάτη στις κυβερνητικές υπηρεσίες χειραγώγησης των αποστράτων, δηλαδή τις ΕΑΑ. Όταν δε αυτή η συστράτευση γίνει ενεργητική, τότε οι θλιβεροί θιασώτες της ενδοτικότητας, που σήμερα φορούν το φερετζέ της ηττοπάθειας, απλά δεν θα έχουν θέση στον αγώνα μας.


•Αξιωματικός ΣΞ
Μέλος της Γραμματείας της ΚΕΘΑ
Μέλος του ΔΣ της ΑΝΕΑΕΔ